Kiedy w odniesieniu do planowania przestrzennego mowa o „zrównoważonym rozwoju” czy „bezpieczeństwie”, istnieje ryzyko bardzo ogólnikowego traktowania wartości, które reprezentują. Potrzebne jest skonkretyzowanie tych pojęć, aby w kolejnym kroku zidentyfikować wartości w nich zakodowane. To prowadzi do oznaczenia konfliktów pomiędzy wartościami, które ma chronić plan, oraz zmusza do dokonania wyboru mechanizmu ich rozstrzygania. Takim mechanizmem jest zasada proporcjonalności. Następnym krokiem jest przyjęcie określonego modelu zarządzania danym terenem, inkorporowanego w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego. W omawianym przypadku jest to zarządzanie procesowe. Miejscowy plan musi być konkretny, musi spełniać wymogi prawne stawiane aktom prawa, a co najtrudniejsze, swoją treścią musi dowodzić, że kryteria jego jakości zostały spełnione oraz że jest kompletny: uwzględnia wszystkie wartości, które ma chronić, i odpowiednio porządkuje relacje między nimi.

When you use the concept of “sustainable development” or “security” in reference to spatial planning there is a risk of treating the values they represent in terms of generalities. It is necessary to make these concepts more specific in order to identify the values encoded in them. This results in the specification of conflicts among the values that should be protected by the spatial development plan and forces the choice of an instrument for resolving them. The abovementioned instrument is the rule of proportionality. The next step is to implement a model of management of the space in the spatial development plan. In the discussed case it is process management. The spatial development plan has to be specific, has to fulfil legal conditions for the legal act and – the most difficult – must prove that the quality criteria are fulfilled and that it is complete, involving all values that it should protect and respecting the relations among them.