"Najpiękniejszą rzeczą, jakiej możemy doświadczyć, jest oczarowanie tajemnicą. Jest to uczucie, które stoi u kolebki prawdziwej sztuki i prawdziwej nauki. Ten, kto go nie zna i nie potrafi się dziwić, nie potrafi doznawać zachwytu, jest martwy, niczym zdmuchnięta świeczka. Albert Einstein Kiedy z blaskiem świtu ziemia rozmywa się na horyzoncie, a dalej już mój wzrok sięgać nie może, tam odsłania się niebo, które jak zwierciadło odbija złudzenie mojego obrazu. ... rozlewam farby i każda plama wydaje mi się nieskończona i nieokreślona ... muszę nieustannie dokonywać wyboru, na czymś zatrzymać mój wzrok - ten zmysł, który potrafi prześwietlić minione obrazy. Kiedy maluję, każdy szczegół odsyła mnie do następnego, a ten znów do innego, aż do precyzyjnie ukształtowanego znaku, symbolu, gestu. Muszę nieustannie dokonywać wyboru i za czymś podążać, aby na powierzchni płótna odsłonić tajemnicę istnienia - piękna i prawdy. Nieustannie ufam mojej pamięci, zapisując z zachwytem w wyobraźni to, co z niej pochodzi, czyniąc z niej dźwięk dzwonu, który wybrzmiewa w barwnych półtonach i tonach i wyrywa mnie z różnorodnych wątpliwości, dając prowadzić się mojej ręce, głosom, duchom i Bogu. Poruszam się jak ślepiec po omacku w komnacie luster, nieustająco brnąc dalej, choć nie mam pojęcia, co jest na końcu. Wbrew wszystkim przeszkodom i przeciwnościom nieustannie rozpalam swój własny ogień wyobraźni, który jako proch istnienia niesiony z wiatrem zbieram delikatnie i cierpliwie, aby w pewnej chwili wzniecić wielki płomień, skupiając się na swoich własnych doznaniach, jakby świat przed moimi oczami nie istniał, lecz był przez moje zmysły i palce kształtowany."(...)