Wstęp: "Sztuka – to brzmi dumnie. Jak się jednak okazuje, nie zawsze wzbudza ona pozytywne emocje i reakcje. Moje wieloletnie obserwacje oraz rozmowy z różnymi ludźmi skłoniły mnie do refleksji, że pewna część społeczeństwa postrzega sztukę przez pryzmat wyłącznie czegoś do podziwiania – majestatycznego, elitarnego, nieosiągalnego. Samo zaś obcowanie ze sztuką (np. na etapie edukacji szkolnej), niezależnie od jej formy, niejednemu mojemu rozmówcy dostarczyło uczucia stresu i przekonania o braku umiejętności. Tymczasem sztuka (w mniejszym lub większym stopniu) jest obecna w życiu każdego człowieka. Jej różnorodne formy otaczają nas każdego dnia, wzbudzając emocje, regulując postawy i reakcje, stymulując określone działania. To bardzo naturalne zjawisko. Bowiem, jak wskazują badacze z obszaru neuronauk - sztuka “od swego zarania nie mogła mieć na celu przedstawienia świata, bo świata nie można przedstawić, można jedynie przedstawić swoje odczuwanie świata” jako wynik interpretacji wewnętrznych stanów mózgu powstałych wskutek bycia w tym świecie i potrzeby działania w nim."(...)