Przeglądaj wg Słowo kluczowe "człowiek"
Teraz wyświetlane 1 - 7 z 7
Wyników na stronę
Opcje sortowania
Pozycja Czynniki biologiczne i kulturowe we współczesnych dyskusjach socjologicznych i antropologicznych(Oficyna Wydawnicza AFM, 2008) Rokicki, JarosławPozycja Depresja jako przykład destrukcyjnego wpływu obniżonego nastroju na sferę bio-psycho-społeczną człowieka(Oficyna Wydawnicza AFM, 2014) Lizak, Dorota; Drąg, Jagoda; Goździalska, Anna; Satora, Renata; Jaśkiewicz, JerzyOsamotnienie, obniżenie poczucia własnej wartości i całkowita niemoc towarzyszące depresji, mogą stać się przyczyną samounicestwienia. Destrukcja człowieka może nastąpić na skutek działania różnych czynników. Jednym z takich czynników może być dystymia, czyli długotrwale utrzymujące się obniżenie nastroju, mogące doprowadzić w efekcie nawet do depresji endogennej. Człowiek funkcjonując holistycznie tzn. na płaszczyźnie biologicznej (samopoczucie), psychicznej (emocjonalność), społecznej (relacje interpersonalne,) oraz duchowej (wierzenia, praktyki religijne), podlega influencji różnorodnych czynników i bodźców endo- i egzogennych, których skutkiem mogą być wewnętrzne przeżycia, odpowiednio ukierunkowujące późniejsze zachowania i działania. Umiejętna obserwacja, chęć nawiązania dialogu, zaproponowanie wsparcia i pomocy przez osoby z najbliższego otoczenia to działania, które w takim wypadku mogą nawet uratować życie osobie cierpiącej na depresję. Na depresję może zachorować każdy, bez względu na status społeczny, wykonywany zawód czy pochodzenie. Stan ten wymaga pomocy z zewnątrz, często specjalistycznej opieki medycznej i przede wszystkim wsparcia najbliższych. W stanie depresji rzeczywistość bywa czasem zbyt trudna, a problemy życia codziennego wydają się być nie do rozwiązania. Taka sytuacja rodzi określone emocje, zwykle negatywne. Jeśli taki stan utrzymuje się przez określony czas i nie ulega zmianie pod wpływem pozytywnych bodźców, może oznaczać, że powoli i podstępnie zaczyna rozwijać się depresja.Pozycja Depresja jako przykład destrukcyjnego wpływu obniżonego nastroju na sferę bio-psycho-społeczną człowieka(2014-06-02) Lizak, Dorota; Drąg, Jagoda; Goździalska, Anna; Satora, Renata; Jaśkiewicz, JerzyOsamotnienie, obniżenie poczucia własnej wartości i całkowita niemoc towarzyszące depresji, mogą stać się przyczyną samounicestwienia. Destrukcja człowieka może nastąpić na skutek działania różnych czynników. Jednym z takich czynników może być dystymia, czyli długotrwale utrzymujące się obniżenie nastroju, mogące doprowadzić w efekcie nawet do depresji endogennej. Człowiek funkcjonując holistycznie tzn. na płaszczyźnie biologicznej (samopoczucie), psychicznej (emocjonalność), społecznej (relacje interpersonalne,) oraz du-chowej (wierzenia, praktyki religijne), podlega influencji różnorodnych czynników i bodźców endo- i egzogennych, których skutkiem mogą być wewnętrzne przeżycia, odpowiednio ukie-runkowujące późniejsze zachowania i działania. Umiejętna obserwacja, chęć nawiązania dia-logu, zaproponowanie wsparcia i pomocy przez osoby z najbliższego otoczenia to działania, które w takim wypadku mogą nawet uratować życie osobie cierpiącej na depresję. Na depre-sję może zachorować każdy, bez względu na status społeczny, wykonywany zawód czy po-chodzenie. Stan ten wymaga pomocy z zewnątrz, często specjalistycznej opieki medycznej i przede wszystkim wsparcia najbliższych. W stanie depresji rzeczywistość bywa czasem zbyt trudna, a problemy życia codziennego, wydają się być nie do rozwiązania. Taka sytuacja rodzi określone emocje, zwykle negatywne. Jeśli taki stan utrzymuje się przez określony czas i nie ulega zmianie pod wpływem pozytywnych bodźców, może oznaczać, że powoli i podstępnie zaczyna rozwijać się depresja.Pozycja Dialog człowieka z architekturą(Oficyna Wydawnicza AFM, 2018) Stec, BarbaraBadanie ma charakter rozważań nad dialogiem, rodzącym się między człowiekiem a architekturą w jej doświadczeniu percepcyjnym. Odniesiono się do pojęcia dialogu jako interpersonalnej rozmowy – wymiany myśli, której towarzyszy komunikacja niewerbalna – i zauważono, że w świetle tego pojęcia przedmiot badania obejmuje wewnętrzny dialog człowieka z samym sobą i z autorem architektury poprzez jej medium oraz niewerbalny dialog ciała człowieka z ciałem architektury na płaszczyźnie fi zykalnej materii. Celem rozważania jest szczegółowa analiza dialogu człowieka z architekturą, zwłaszcza jego roli w doświadczeniu percepcyjnym architektury. Odniesiono się do defi nicji atmosfery architektury i uznano, że w dialogu z architekturą człowiek odbiera jej atmosferę, której nadaje miarę i sens. Jednocześnie człowiek dialoguje z myślą architekta – autora percypowanego dzieła, z którym znajomość, pośrednia lub bezpośrednia, obejmująca rzeczywistą rozmowę za pomocą słów, tekstów czy komunikacji niewerbalnej, ma istotny wpływ na badanie. Przykłady omawianego dialogu wskazano w historii i współczesności, od l’architecture parlante Claude’a Nicolasa Ledoux do myślenia/obmyślania architektury, zapisanego przez Petera Zumthora. We wnioskach wskazano konkretne efekty dialogowania z architekturą i jego korzyści dla doświadczenia percepcyjnego samej architektury.Pozycja Działania opiekuńcze w profilaktyce i terapii(Oficyna Wydawnicza AFM, 2014) Kowalewska, Marta; Goździalska, Anna; Jaśkiewicz, Jerzy; Lizak, Dorota; Drąg, Jagoda; Satora, Renata; Kuźmicz, Ilona; Dębska, Grażyna; Seń, Mariola; Kochman, Małgorzata; Kuberova, Helena; Sidorova, Maria; Romanowska, Urszula; Magerčiaková, Mariana; Borowiec, Karolina; Zuziak, Justyna; Maliszewska, Renata; Wilk-Frańczuk, Magdalena; Starczyńska, Małgorzata; Kowalska-Gajewska, Katarzyna; Molenda-Skowronek, Anna; Lew-Starowicz, Zbigniew; Kowalczyk, Robert; Krzemieniecki, Krzysztof; Streb, Joanna; Cedrych, Ida; Białek, Anna; Merk, Wojciech; Taborska, Izabela; Bolek, Katarzyna; Ostafin, Aleksandra; Jaśkiewicz, Jerzy; Goździalska, Anna; Dębska, GrażynaOpieka jest potrzebna wszystkim, zarówno dzieciom, jak i dorosłym, a w sposób szczególny osobom starszym, w tym terminalnie chorym. Prezentowane w niniejszej monografi i teksty uwzględniają właśnie tę wieloczynnikową aktywność opiekuńczą. Autorami poszczególnych rozdziałów są pracownicy naukowi zaangażowani w proces edukacyjny w zakresie nauk o zdrowiu, pracujący w Krakowskiej Akademii im. Andrzeja Frycza Modrzewskiego, ale także studenci PWSZ w Tarnowie. W różnorodnym zakresie przedstawili i omówili oni główne tezy monografii.Pozycja Ja cierpię, a mnie boli: zarys podmiotowego ujmowania bólu i cierpienia(Oficyna Wydawnicza AFM, 2012) Majczyna, MarekPozycja Państwo i Społeczeństwo 2018, nr 2 (XVIII) : Architektoniczne dialogi(Oficyna Wydawnicza AFM, 2018) Banasik-Petri, Katarzyna; Palej, Anna; Wróbel, Piotr; Stec, Barbara; Urbańska, Marta A.; Haduch, Bartosz; Ingarden, Krzysztof; Kaczmarska, Elżbieta; Kaczmarska, Małgorzata; Starzyk, Agnieszka; Malec-Zięba, Emilia; Schubert, Jan; Banasik-Petri, KatarzynaZE WSTĘPU: Niniejszy zeszyt „Państwa i Społeczeństwa” – drugi już poświęcony architekturze – nosi tytuł Architektoniczne dialogi i stanowi zaproszenie do szerszej dyskusji. Autorzy artykułów – architekci, twórcy, badacze i krytycy – sprowokowani tematem, spojrzeli na architekturę z nowej perspektywy, wychodząc poza ramy akademickiej dyskusji, nastawionej jedynie na estetyczne aspekty formalne. Podjęte zagadnienia stanowią zaledwie zalążek możliwych dyskusji dotyczących kreacji współczesnej architektury, jako dziedziny reagującej na sygnały z różnych sfer ludzkiego życia. Cytując prof. Jana Gehla – architektura powinna odpowiadać podstawowemu kryterium, jakim jest „kultura budowania”, co bezpośrednio wpływa na jej jakość i tworzy „kulturę architektoniczną”, w której wszystkim użytkownikom żyje się komfortowo i bezpiecznie.