Z wprowadzenia: "Przełom XX/XXI wieku, który w zakresie gospodarki światowej przyniósł rozwój zjawiska jej globalizacji, w skali regionalnej nadał procesom integracyjnym nowe jakościowo oblicze. Stało się to przede wszystkim za sprawą Europy, mówiąc zaś dokładnie - przy udziale głównie państw zachodnioeuropejskich. Państwa te w warunkach nasilającej się międzynarodowej konkurencji, której towarzyszyła idea wzrostu znaczenia Europy na gospodarczej, a także i politycznej mapie świata, zainicjowały w 1992 roku działania zmierzające do utworzenia na kanwie Europejskiej Wspólnoty Gospodarczej (EWG), bezprecedensowego w historii regionalnego ugrupowania integracyjnego o nazwie Unia Europejska (UE). Jedną z zasadniczych przyczyn, które umożliwiły nowe spojrzenie na problem powstania w tym regionie świata ugrupowania gospodarczego na miarę nowego tysiąclecia, były dokonujące się od przełomu lat 80. i 90. XX wieku zmiany polityczne w Europie Środkowo-Wschodniej. Zapoczątkowały je przemiany ustrojowe w Polsce (1989), które doprowadziły do upadku systemu komunistycznego i rozwoju wolnorynkowej gospodarki, także w takich krajach, jak Węgry, Bułgaria, Rumunia i Czechosłowacja. Ponadto z Czechosłowacji w 1993 roku wyodrębniły się dwa samodzielne organizmy państwowe: Czechy i Słowacja. Towarzysząca powyższemu procesowi transformacja ustrojowa w Związku Radzieckim (od 1986 roku - tzw. pieriestrojka), doprowadziła w 1991 roku do jego rozpadu i przyczyniła się m. in. do zjednoczenia Niemiec (1990) oraz do powstania po rozpadzie ZSRR niepodległych państw (m.in. Litwy, Łotwy, Estonii i Ukrainy). Równie ważnym wydarzeniem było także powstanie suwerennych krajów na Półwyspie Bałkańskim w wyniku rozpadu Jugosławii (1991-1992): Chorwacji, Słowenii, Macedonii, Bośni i Hercegowiny oraz Serbii i Czarnogóry."(...)