"Pojęcie klauzuli rebus sic stantibus ukształtowało się około XII w., konkretnie zaś było związane z działalnością glosatorów na obszarze ówczesnych uniwersytetów Półwyspu Apenińskiego. Nie było znane źródłom prawa rzymskiego, które zasadniczo opierało się na ścisłym wypełnianiu zobowiązań, zgodnie z zasadą pacta sunt servanda. Natomiast szukano jej uzasadnienia w treści różnych źródeł i zasad prawa rzymskiego. Początkowo klauzulę rebus sic stantibus definiowano generalnie w ten sposób, iż wszelki stosunek prawny (swego czasu mówiono, że w ogóle „wszystko”) może zgasnąć lub ulec zmianie, o ile wymaga tego zaszła zmiana stosunków."(...)