Wiatr, Jerzy J.2019-04-242019-04-242010Krakowskie Studia Międzynarodowe 2010, nr 3, s. 167-174.1733-2680http://hdl.handle.net/11315/23516"Początek roku 2011 przyniósł falę rewolucji w krajach arabskich. Zaczęła ten proces rewolucja tunezyjska, w wyniku której utracił władzę prezydent Zine-el-Abidine Ban Ali, stojący na czele państwa od listopada 1987 r., gdy w bezkrwawym przewrocie pałacowym odsunął od władzy prezydenta Haleba Bourgibę, przywódcę niepodległościowego ruchu skierowanego przeciw francuskiemu panowaniu i szefa państwa od uzyskania niepodległości w 1956 r. Rewolucja w Tunezji była wydarzeniem nowym w dziejach państw arabskich. Nigdy wcześniej zmiana władz nie dokonała się tam w wyniku masowych wystąpień ludowych (nie zaś przewrotu wojskowego, co było w tym regionie dominującą tradycją). Powodzenie rewolucji w Tunezji wyzwoliło efekt domina. W Egipcie masowe wystąpienia przybrały postać rewolucji pod hasłem usunięcia prezydenta Hosni Mubaraka, rządzącego tym krajem od października 1981 r. (od zamordowania przez islamskich fundamentalistów prezydenta Anwara Sadata). Uliczne wystąpienia w niektórych innych państwach arabskich (Jemen, Jordania, Sudan) skłaniają do rewizji poglądu, że kraje arabskie, czy szerzej – kraje islamskie, znajdują się poza zasięgiem kolejnych fal demokratyzacji."(...)plUznanie autorstwa-Użycie niekomercyjne-Bez utworów zależnych 3.0 Polskacywilizacjakraje islamuKatarzyna BrataniecPolska2011Stosunki międzynarodowePolitologiaKulturoznawstwoArtykuł