Wiciarz, Krystian2019-04-152019-04-152011Krakowskie Studia Międzynarodowe 2011, nr 1, s. 147-165.1733-2680http://hdl.handle.net/11315/23202"Wewnętrzna polityka państw względem mniejszości etnicznych i narodowych może przyjmować rozmaite kształty. Z jednej strony istnieje silna tendencja dążąca do zagwarantowania mniejszościom równych praw i przywilejów, z drugiej zaś, zgodnie z koncepcjami liberalno-integracyjnymi, wyodrębnianie i wyróżnianie mniejszości już samo w sobie bywa problematyczne i może kłócić się z kategorią obywatelstwa. Status mniejszości etnicznych, narodowych i religijnych zależy więc w dużym stopniu od przyjmowanej w danym państwie polityki narodowościowej i zdefiniowanego w niej modelu narodu. Ważne są także instytucjonalne rozwiązania, jakie przyjmują dane państwa, by zarządzać swymi zróżnicowanymi społeczeństwami, zaś kluczowe znaczenie dla grup etnicznych ma struktura terytorialna i organizacyjna. Kiedy ludność zamieszkująca terytorium określonego kraju jest w wysokim stopniu etnicznie homogeniczna, państwo przyjmuje najczęściej formę unitarną. Natomiast zwykle sądzi się, że dla państw polietnicznych najbardziej pożądana jest forma złożona, najczęściej przybierająca kształt państw regionalnych – jak jest w Hiszpanii, albo federacji. Większość niezwykle różnorodnych pod względem struktury etnicznej państw, takich jak USA, Kanada, Brazylia, Indie czy Australia, przyjęła właśnie tę ostatnią postać autonomii."(...)plUznanie autorstwa-Użycie niekomercyjne-Bez utworów zależnych 3.0 PolskaIndonezjamniejszości etnicznegrupy etniczne IndonezjidecentralizacjaKulturoznawstwoReligioznawstwoSocjologiaArtykuł