Dudek, Anna2019-06-212019-06-212006Państwo i Społeczeństwo 2006, nr 2, s. 129-140.1643-8299http://hdl.handle.net/11315/25381Z wprowadzenia: "Przemiany demograficzne końca XX i początku XXI wieku doprowadziły do tego, że ludzie starzy stają się obecnie najliczniejszą populacją w społeczeństwach. Inne przemiany następują w wyniku postępującej globalizacji. W globalnej wiosce, oprócz nowych zjawisk politycznych, ekonomicznych, gospodarczych, kulturowych, widoczna jest też edukacja modelów określonych ról społecznych, tj. roli mężczyzny, kobiety, męża, żony, ojca, matki itd. Zmieniają się normy, a w konsekwencji również wzory zachowań: sposób spędzania wolnego czasu, ubierania się, uczestnictwa w kulturze. Możemy poczuć się zagubieni w tej wielkiej ogólnoludzkiej społeczności, która sprzyja rozwojowi poczucia alienacji, zagubienia, niesprawiedliwości, braku bezpieczeństwa, i stać się zaciekłymi antyglobalistami, albo przyjąć inną postawę, np. opartą na założeniu, że ojczyzną człowieka jest cały świat. Postawa ta niekiedy skutkuje kosmopolityzmem i wówczas mamy do czynienia z biernym i często pogardliwym stosunkiem do tradycji, kultury oraz żywotnych interesów własnego narodu i innych narodów."(...)plUznanie autorstwa-Użycie niekomercyjne-Bez utworów zależnych 3.0 Polskastarośćspołeczeństwo wielokulturowemigracjeKulturoznawstwoPsychologiaSocjologiaArtykuł