Hofmańska, Ewa2019-06-252019-06-252005Państwo i Społeczeństwo 2005, nr 4, s. 59-70.1643-8299http://hdl.handle.net/11315/25487Ze wstępu: "Ustawa z dnia 29 grudnia 1993 r. o ochronie roszczeń pracowniczych w razie niewypłacalności pracodawcy reguluje zasady i zakres ochrony roszczeń pracowniczych w razie niemożności ich zaspokojenia z powodu niewypłacalności pracodawcy. Ratio legis przewidzianej w niej ochrony należy upatrywać w zastępczym zaspokajaniu roszczeń pracowniczych ze środków Funduszu Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych (FGŚP), powstałego dla realizacji celów określonych w art. 1 ustawy, w sytuacji gdy pracodawca nie może - z powodu niewypłacalności o charakterze stałym - zadośćuczynić zasadnym roszczeniom płacowym pracowników2. W myśl bowiem art. 6, ust. 1 ustawy o ochronie roszczeń pracowniczych w razie niewypłacalności pracodawcy niezaspokojone roszczenia pracownicze podlegają zaspokojeniu ze środków Funduszu Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych. Regulacja ustawy ma zatem na celu zarówno ochronę interesów pracowników, w tym też byłych pracowników, jak i pracodawcy przed skutkami niewypłacalności. Co więcej, redakcja jej art. 5, ust. 1 wskazuje, iż ustawodawca objął ochroną także rodzinę zmarłego pracownika oraz rodzinę osoby zmarłej po ustaniu stosunku pracy."(...)plUznanie autorstwa-Użycie niekomercyjne-Bez utworów zależnych 3.0 PolskaFundusz Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych (FGŚP)ustawa o ochronie roszczeń pracowniczychAdministracjaPolitologiaPrawoArtykuł