Kasznik-Christian, Aleksandra2019-05-202019-05-202005Krakowskie Studia Międzynarodowe 2005, nr 4, s. 131-141.1733-2680http://hdl.handle.net/11315/24466"W 1830 r. Algieria stała się francuską kolonią i pozostała nią aż do roku 1962. Niemniej, tradycja oporu przeciwko Francuzom sięga początków ich obecności w tym kraju. W latach 30. i 40. XIX w. Francuzi zmagali się z emirem Abd el-Kaderem i bejem Ahmedem, a działania wojenne objęły prawie całą przedsaharyjską Algierię. W 1871 r. wielkie powstanie antyfrancuskie, w którym walczyła ponad jedna trzecia ludności, ogarnęło góry Kabylii. Skutki tej nierównej wojny były dla tubylców tragiczne - nastąpiły represje, wydziedziczenia, horrendalne kontrybucje i na długie lata utrwaliła się niekwestionowana władza kolonizatorów. Pomimo wrogości i rozpaczy, nie było już w Algierii żadnej wielkiej rewolty, jedynie kilka pomniejszych wystąpień bez znaczenia. W epoce kolonialnej zdegenerowały się tradycyjne struktury społeczne i przerwany został naturalny proces państwotwórczy, który rodził się u początków XIX wieku. W Algierii kolonialnej podmiotem narodowej historii nie stało się państwo organizujące naród, lecz naród bezpaństwowy, który usilnie zmierzał do odzyskania niepodległości. Jednocześnie pod wpływem francuskim algierskie elity przejmowały europejskie idee i formy działania politycznego, wzbogacając w ten sposób rodzimy ruch narodowy."(...)plUznanie autorstwa-Użycie niekomercyjne-Bez utworów zależnych 3.0 PolskaAlgieriakoloniaPPAMTLDFrancjaHistoriaPolitologiaStosunki międzynarodoweArtykuł