Stankiewicz, Jakub2019-04-172019-04-172011Krakowskie Studia Międzynarodowe 2011, nr 3, s. 157-171.1733-2680http://hdl.handle.net/11315/23306"W 2004 r. po raz piąty rozszerzono UE, tym razem o 10 państw, w tym Polskę. Rozszerzenie UE było możliwe dzięki zawarciu w 2001 r. kompromisu pomiędzy zwolennikami pogłębienia wewnętrznej integracji wspólnoty a państwami zainteresowanymi kolejnym rozszerzeniem UE o kraje Europy Środkowo-Wschodniej. Stworzono wówczas wpierw podstawy traktatowe (traktat nicejski z 2001 r.), na mocy których pierwszeństwo uzyskało rozszerzenie UE, a jako krok kolejny, wspólnie z nowymi członkami, pogłębienie integracji instytucjonalnej. Niemal zaraz po stworzeniu podstaw umożliwiających rozszerzenie UE, w 2004 r. rozpoczęto pracę nad traktatem określającym zasady pogłębienia integracji. 28 lutego 2002 r. powołano Konwent Europejski (na mocy deklaracji z Laeken z 15 grudnia 2001 r.), którego celem było zredagowanie dokumentu mającego stać się konstytucją UE. Finalnym osiągnięciem Konwentu był dokument – jak się później okazało niefortunnie nazwany traktatem ustanawiającym konstytucję dla Europy albo traktatem konstytucyjnym (TK) – który podpisano w Rzymie 29 października 2004 r. (Polskę reprezentowali premier Marek Belka i minister Włodzimierz Cimoszewicz)."(...)plUznanie autorstwa-Użycie niekomercyjne-Bez utworów zależnych 3.0 Polskareforma instytucjonalna UETraktat LizbońskiRada UEkontrowersjestosunki Polsko-NiemieckieBezpieczeństwo narodowe i wewnętrzneStosunki międzynarodowePolitologiaArtykuł