Stec, Barbara2020-01-232020-01-232019Państwo i Społeczeństwo 2019, nr 3, s. 53-70.1643-8299http://hdl.handle.net/11315/27262W artykule podjęto refleksję nad inspiracjami naturą odradzającymi tożsamość architektury. Analizę osadzono w perspektywie od XVIII do początku XXI wieku. Zauważono, że kryzysy architektury i urbanistyki mające wtedy miejsce, były pokonywane w oparciu o konkretne inspiracje naturą adekwatne do ówczesnej wiedzy. Omówione powroty do natury i zwroty ku naturze sugerują odwrót od istniejącej sytuacji w stronę inną, kojarzoną z przyrodą. Wskazują także na odmienne aspekty natury, które dają się ująć w dwa nurty inspiracji: formalny, oparty na stylizowaniu kształtów natury oraz racjonalny, polegający na prostocie i logice natury widocznej w jej konstrukcjach, procesach i zasadach funkcjonowania. Natura w tak szerokim ujęciu jawi się jako niewyczerpane źródło oryginalnych inspiracji. Wskazane przykłady, pomimo różnic formalnych, mają podobną siłę odradzania tożsamości architektury w sytuacjach wyczerpania jej form i ich nieadekwatności do aktualnych potrzeb. We wnioskach podjęto próbę uogólnienia opisanego zjawiska.plUznanie autorstwa-Użycie niekomercyjne-Bez utworów zależnych 3.0 Polskanaturaarchitekturainspiracje naturą w architekturzeformalny nurt inspiracjiracjonalny nurt inspiracjitożsamość architekturyarchitektura XVIII–XXI wiekunaturearchitectureinspirations by nature in architectureformal trend of inspirationsrational trend of inspirationsidentity of architecturearchitecture of the eighteenth to twenty-first centuryArchitekturaEkologiaSztukaArtykuł2451-085810.34697/2451-0858-pis-2019-3-002