Streszczenie „Sergiusz Piasecki (1901–1964) zanim został pisarzem, był przestępcą, przemytnikiem, agentem Oddziału II Sztabu Generalnego (wywiadu), wieloletnim więźniem. W czasie II wojny światowej był współpracownikiem polskiego podziemia (Armii Krajowej) na Wileńszczyźnie, wykonującym wyroki śmierci wydane przez sądy Państwa Podziemnego. Po wojnie wydostał się z Polski i przedostał do Anglii. Jako pisarz Piasecki pozostawał wnikliwym obserwatorem otaczającej go rzeczywistości. Był pisarzem polskim, który jednak do dwudziestego roku życia używał wyłącznie języka rosyjskiego, białoruskiego i ukraińskiego. Języka polskiego tak naprawdę nauczył się dopiero w więzieniu, w którym spędził łącznie kilkanaście lat. Urodził się na Białorusi, jako nieślubne dziecko zrusyfikowanego zdeklasowanego ziemianina z Kresów Michała Piaseckiego i białoruskiej dziewczyny Klaudii Kukałowicz, której nigdy nie było dane mu poznać. Wychowywała go konkubina ojca, prześladując i maltretując fizycznie i psychicznie – jako dziecko innej kobiety. Sergiusz opowiadał, że „[…] w domu było mi bardzo źle... Pomimo dobrobytu wiedziałem co to jest głód, krzywda, podstęp, prześladowania i kłamstwa” (…)”