Z dniem 20 lutego 2011 r. weszła w życie nowelizacja przepisów dotyczących hipoteki, powodując ważne zmiany w zasadach zabezpieczania wierzytelności na nieruchomości. Jest to wydarzenie znamienne nie tylko z uwagi na fakt, że koncepcja dotychczasowych uregulowań dotyczących tego ograniczonego prawa rzeczowego, zawarta w Ustawie z dnia 6 lipca 1982 r. o księgach wieczystych i hipotece, nie uległa większym zmianom po wprowadzeniu gospodarki rynkowej, ale również z uwagi na okoliczność ustawowego przecięcia licznych wątpliwości doktrynalnych poprzedzających proces legislacyjny oraz towarzyszących jego przebiegowi. Można zauważyć, że o ile wskazana problematyka dosyć długo była przedmiotem rozważań teoretycznych, także z uwagi na 18-miesięczny okres vacatio legis, o tyle wymogi praktyki prawniczej przesądziły, że m.in. banki, jednostki samorządu terytorialnego, przedsiębiorcy oraz kancelarie prawne, przystąpiły do stosowania nowych regulacji z dnia na dzień, często bez głębszej refleksji nad możliwymi wariantami teoretycznymi ostatecznie przyjętych rozwiązań. Wobec nowatorskiego charakteru kilku z nich, przy jednoczesnym występowaniu wielu wątpliwości co do wykładni zmodyfikowanych przepisów, stan taki może przejściowo, do czasu utrwalenia się sposobów nadawania nowym instytucjom praktycznego wymiaru, spowodować niepewność co do obowiązującego prawa wśród podmiotów korzystających z hipoteki.