Ze wstępu: "Obecne we współczesnym dyskursie społeczno-kulturowym rozważania dotyczące ciszy mają przełożenie na praktykę życia codziennego. Problem ten wymaga refleksji nad wychowaniem również w kontekście teorii natury ludzkiej. Proponowane rozwiązania pokazują bowiem, że u ich podstaw leżą odmienne koncepcje człowieka. Problem ciszy leży nie tylko w kompetencji pedagogiki rodziny, ale także pedagogiki przedszkolnej, szkolnej oraz kultury zachowań. W dzieciństwie kształtują się zręby osobowości − dziecko czerpie wzorce z własnej rodziny i ze środowiska szkolnego. Jednak z różnych przyczyn te dwa podstawowe środowiska wychowawcze nie zawsze wypełniają swoje zadania. Ciszę pedagogiczną rozumiem jako umiar pomiędzy hałasem i brakiem absolutnej ciszy. Ciszy powinno być tyle, ile należy w określonej sytuacji i miejscu. Człowiek dojrzały wie, jak powinien zachować się w określonej sytuacji. Wadą jest zarówno niedostatek ciszy jak i jej nadmiar. Umiejętne korzystania z ciszy zwiększa efektywność kształcenia. Cisza sprzyja koncentracji, refleksji, rozwojowi myślenia, twórczości, ponadto jest elementem kultury zachowania. Cisza jako wydobywanie i wyzwalanie w człowieku\uczniu przez refleksje wszystkiego co najlepsze, jako pomoc w pracy nad sobą, w kształceniu własnej woli. W szkole sprzyja atmosferze spokoju, przyjaźni, zmniejsza napięcie emocjonalne, korzystnie wpływa na prace w grupie."(...)